مورفولوژی فضائی دیاپیر نمکی در تعامل با ژئوتوریسم داخلی و خارجی و نقش آن در توسعه پایدار منطقه ای استان فارس

       استان فارس به سبب تنوع مکان­های ژئومورفیک در ارتباط با عملکرد دیاپیریسم، از توانایی بالقوه آمایش ژئوتوریسمی برخوردار است. عملکرد این دیاپیریسم در استان، به صورت پلاگ­ها و گنبدهای نمکی رخنمون یافته­است. به­گونه­ای که تعداد 56 پلاگ نمکی در محدوده فارس و در زون زمین­شناسی کمربند زاگرس گزارش شده ­است. اکثر این مکان­ها دارای جاذبه زمین­شناختی بوده و قابلیت تبدیل شدن به ژئوسایت را دارند. هم­چنین با توجه به ارزش علمی، فرهنگی- تاریخی، زیبایی شناختی و اجتماعی- اقتصادی، از گنبدهای نمکی می­توان به عنوان مکان­های ژئومورفیک نام برد. در پژوهش حاضر سعی بر ورود برآوردهای کمی در مدیریت ژئوتوریسمی کشور شده است. این­ کار با استناد به اطلاعات و آمار موجود اعم از ژئولوژیک، ژئومورفیک، توپوگرافیک و حوزه­های دموگرافیکی استان و با بهره­گیری از آنالیزهای اولیه در محیط سیستم اطلاعات جغرافیائی (GIS) انجام گردیده است. متغیرهای مختلفی در مدیریت بهینه ژئوتوریسم دیاپیری استان فارس مورد بررسی قرار گرفته­اند که با توجه به ضابطه­ها و محاسبات انجام ­شده به این ترتیب اولویت­بندی­ شده­اند: راه (تقریباً 100%)، تجهیزات مراکز شهرستان (98%)، ارتفاع گنبدها (97%)، فاصله گنبدها از آبادی­ها (82%). خروجی­های این پژوهش، کاربرد ژئوتوریسم دیاپیری در تسریع روند توسعه­ پایدار منطقه و پیشرفت اقتصادی مراکز شهرستان­ها و حتی آبادی­های نزدیک این گنبدها، که بستر ژئوسایت­ها هستند را نشان می­دهد.